حجت الاسلام سید احمد دارستانی

هر کسی برای حسین گریه کند ما دوستش داریم؛ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص)‏ حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ أَحَبَ‏ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاط.[1]

شیطان ساکت و بی صدا می آید و دو کار می کند:

1)       بی صدا در دلت می آید.

2)      حاکم بر دلت می شود.

شیطان حریفی است که نه خواب دارد، نه چرت می زند، نه کسالت، با همه اعوان و انصارش دارد برای ما نقشه می کشد.

شیطان سرعت ما را کم می کند، پشت پا می زند تا به زمین بیفتیم.

اولین کسی که بعد از کربلا دغ کرد ام کلثوم، خواهر سید الشهداء بود پنج ماه و هفده روز بعد ا زکربلا دغ کرد. دومین نفر، رباب، علی اصغر بهانه است برای رباب، زنی که شوهرش مرده حیا می کند شوهرش را نام ببرد می گوید علی اصغر اما جان آن حرف حسین(ع) است. یک سال زیر آفتاب گریه کرد؛ گفتند بیا در سایه، گفت مگر حسین(ع) را در سایه کشتند؟ طوری پای ناموستان بایستید که بعد از مرگتان پای شما بایستند.

 شیطان کارش رنگ کردن است، هر چه بزرگتر می شویم تعداد شیطونکهای ما بیشتر می شود، من یکبار جلو شیطان می خورم زمین، بعد همه هیئتی ها آبروی مرا می برند، چرا به حریفم نگاه نکردید، ولی خدا نگاه می کند که به ما رحم می کند. اینکه ما در مراسم امام حسین(ع) شرکت می کنیم یک علت بیشتر ندارد، و آن نگاه معصوم به ماست، یادمان باشد شیطان حریف بزرگی است بیایید از گناه یکدیگرو از خطاهای هم بگذریم، از زمین خوردن هم بگذریم، شمشیر نکشیم، و آبروی یکدیگر را بریزیم.

آن حسینی که ما می شناسیم، آن امام صادق(ع) که رحم می کند به یک عرق خور، ما چرا رحم نمی کنیم. به هر اندازه که بزرگ می شوید شیطان سپاه می چیند، تا انسان برای کار خیری حرکت می کند شیطان هم به راه می افتد.

یک ذاکر امام حسین(ع) که این قدر شیطان برای او تله چیده، از صد تا تله عبور می کند در یک تله گیر می افتد ما حق داریم، آبروی او را ببریم؟!

سیدالشهداء(ع) در سه جبهه با شیطان جنگید:

شیطان لشکرکشی کرد کربلا؛ هر چه نیرو داشت آورد کربلا. اگر کربلا شناس شویم؛ می بینیم سیدالشهداء(ع) هر چه زیبایی بود رو کرد و شیطان هر چه زشتی بود. تمام ارزش ها و زیبایی ها و تمام نامردی ها و زشتی ها.

شیطان اول آمد خود سیدالشهداء(ع) را بزند، برای خود حضرت تله چید. شیطان این همه زشتی آفرید برای چی؟ برای هفتاد و دو نفر؟ نه برای اینکه یک کار کند. شیطان می دانست سیدالشهداء(ع) معصیت نخواهد کرد؛ رفت که یک ترک اولی از سیدالشهداء(ع) بگیرد. یک شکوه، یک اعتراض، فقط با نگاهش به آسمان نگاه کند بگوید خدایا بس است، همین کافی بود.

هر چه نامردی بود، ریخت، ببینید آنجایی که از آسمان ندا آمد حسین بس است! چه کسی بود؟ جایی که خدا فرمود من راضی شدم، بس است. آن وقتی بود که شش ماه را بغل کرد. فکر می کنید چرا شیطان شش ماه را زد؟ برای یک چیز برای اینکه سیدالشهداء(ع) ببرّد، یک ترک اولی! یک نگاه به آسمان. اما رفت به قتلگاه. در قتلگاه، تشنه، گرسنه، زخمی، صدای ضجه ناموس! آنگاه می گوید: إلهى رضى‏ بقضائک‏ لا معبود سواک[2]